Kæri Dr. McLaughlan:

Innlegar þakkir fyrir þitt óeigingjarna framlag til víðernis sálarinnar. Mig langar að bera undir þig vandamál sem ég ræð ekki fram úr. Svo er mál með vexti að ég hef tilhneigingu til að setja frumkvæði mínu þvílíkar skorður að eftir stendur eitthvert torkennilegt gímald án sýnilegra landamæra. Ég hef reynt að sniðganga allt það sem hugsanlega gæti orðið til þess að hrófla við þeim stöðugleika sem ég virðist hafa skapað mér, án þess þó að bera þess augljós merki á yfirborðinu. Þetta hefur orðið til þess að stundum finnst mér ég ekki vera til, nema kannski sem óhrein spegilmynd af sjálfum mér. Upp á síðkastið hef ég reynt ýmislegt, m.a. árunudd og fjallagrös, en án árangurs. Það er eins og ég sé fangi í Vetrarbrautinni og lykillinn sé falinn einhvers staðar úti í tóminu. Þar að auki er ég með óreglulegar hægðir.

Vonast til þess að þú getir ráðið fram úr þessu ,áður en ég gríp til örþrifaráða, eins og að troða candy floss upp í öll vit áður en ég fer að sofa. Virðingarfyllst,
Karel Kierkegaard
--------------------------------------------
Kæri Karel Kierkegaard,

Varðandi þitt torkennilega frumkvæðisgímald sem bæði hefur fastar skorður sem og engin landamæri - þá get ég nú sagt þér að þetta er ofureðlileg tilfinning. Öllum finnst okkur við á einhverjum tímapunkti vera negld niður og skorðum sett, en á sama hátt eins og við séum aðeins lítilfjörlegt korn í fjöldanum, atóm í óendanleikanum. Fanginn í Vetrarbrautinni er einnig af sama sepanum sprottinn. Ég ráðlegg þér því að draga djúpt andann, taka óhikandi frumkvæðið og bara...vera. Ef þetta virkar ekki þá er ágætt að fara innan um margt fólk og velja þér hæsta staðinn til að standa á, svo þú rísir þeim ofar. Og sjá, ef þú værir ekki þar sem þú ert – þá væri hópurinn ekki sá sami. Hugsaðu út í þetta, Karel.

Stöðugleikaviðhróflunarhræðslan sem sést ekki á yfirborðinu er á sama hátt algert skólabókardæmi. Svarið er einfalt: Púslum orðinu stöðugleikaviðhróflunarhræðsla (sem á latínu er nefnd equilibrium molestartem puntissimo) öðruvísi saman – og þá fáum við: hræðslustöðugleikaviðhróflun – sem þýðir auðvitað að viðhróflunin er góðkynja þar sem hún hrindir úr vegi hræðslunni við stöðugleika. Og hvað færðu ef þú hróflar við hræðslu? Enga hræðslu. Og hvað stendur þá eftir? Stöðugleiki. Herra minn Kierkegaard, þú ert því samkvæmt mínum kokkabókum mjög stöðugur en vissir það bara ekki fyrr en nú.

Það kemur mér aldeilis ekki á óvart að þú skulir vera með óreglulegar hægðir – allt er þetta beintengt. Nú þar sem ég hef staðfest stöðugleika þinn muntu sjá reglulegri hægðir. Það er auðvitað hægðunum að kenna að þér finnst spegilmynd þín óhrein. Ef þú ert óhreinn að innan ertu óhreinn að utan. Og tilvistarleysi þitt svokallaða er því að kenna að þú ert rökvís maður sem ályktar að dauðir menn hafi ekki hægðir. Ef þú hefur haft hægðatregðu hefur þér fundist þú eiga eilítið sameiginlegt með dauðum – og það hefur angrað þig. Einnig hefur gímaldið sett sitt strik í þennan reikning.

Nú ráðlegg ég þér einfaldlega að leggja af stað í leit að Lyklinum. Ef þú lokar augunum, finnur Fangann í þér og tekur því að hann sért þú, þú sért hann, þá mun leysast úr læðingi einhver yfirskilvitleg orka og ásamt gímaldinu farið þið tríóið út á stöðuga vetrarbrautina og þið munið komast að því að lykillinn leynist ekki þar. Ekki leita langt yfir skammt. Þú veist hvað ég meina.

Virðingarfyllst,
Dr. Curly.

p.s. Reyndar er Candy floss ágætis lyf við hægðatregðu.