Af eyðimerkurástum og hálendisklaustrum

Það er merkileg tilfinning að vera stödd enn og aftur í Svartklettaeyðimörkinni í Nevada og velta mér upp úr minningum um mig og Marcel, þegar síðustu ár hafa farið í sleitulausa palimpsestíska útþurrkun og endurskrifun á ummerkjum hans í hugarfylgsnum mínum. Hvers vegna er ég hingað komin, á þennan stað sem tákngerir hnignun ástar okkar og upphaf passíunnar? Brennandi maðurinn, eyðimerkursporðdrekar, berir bossar og smjörsýra...eldfim blanda sem ég get ekki farið nánar út í að svo stöddu. Tilfinningarnar eru einfaldlega of miklar fyrir mallakút.

En aftur til Íslands. Þegar ég kom heim í kofann minn eftir Spitzbergenförina beið mín bréf með neonbleiku frímerki stimpluðu af pósthúsinu í Haight-Ashbury hverfinu í San Francisco. Bréfið reyndist vera frá Tom Wolfe nokkrum, bandarískum rithöfundi. Sagðist hann, ásamt franska spennusagnaauðkýfingnum Paul-Loup Sulitzer, vera að fylgjast með mér og gæta þess að ég efndi loforð mitt við meistarann. "Do the right stuff, good ol'boy!" var prentað á bréfsefnið neðst í bréfinu. Og við ítrekaðan lestur slóu þessi sannindi mig. Ef bara fleiri vissu þetta, hugsaði ég, ... ef bara fleiri vissu að þeir ættu að gera hið rétta í lífinu. Allir þessir villuráfandi einstaklingar sem héldu kannski að þeir ættu að gera hið ranga! Hugsa sér...

Heimasíðan doctorcurly var stofnsett þetta sama haust 2002 og jukust vinsældir hennar jafnt og þétt. Alls staðar í heiminum leitaði til mín fólk með margvísleg vandamál og ég gat með alvisku minn sefjað ótta þeirra og áhyggjur og frelsað það frá illu. En það var ekki fyrr en ég fékk bréf frá Arinbirni Chong, kínverskum aðfluttum listamanni, búsettum á fyrrum heimili Gunnars Gunnarssonar að Skriðuklaustri, að mér fannst ég virkilega gera gagn. Við Marcel leigðum okkur fjórhjóladrifinn risajeppa og fórum mjög skemmtilega leið inn í Fljótsdalinn, því við villtumst út af þjóðveginum sökum brjálaðra skúma sem dýfðu sér í áttina til okkar, og römbuðum inn á óspillt móbergsfjöll austur af Herðubreið og Jökulsá á Brú. Þótt ekki væru neinir vegir þá létum við það ekki á okkur fá, tættum bara aðeins upp þetta strjálbýla svæði sem enginn myndi hvort sem er láta sig nokkru varða, létum okkur dreyma um að byggja vatnsrennibrautagarð ofan í einu lónanna í augsýn, og keyrðum svo áfram leiðina til Skriðuklausturs.

Arinbjörn tjáði okkur að Franzisca heitin væri alltaf í bókaherberginu að minna á sig. Ég ákvað að ég skyldi leggja mig drykklanga stund og koma svo með svar. Það var ansi napurt svona að vetrarlagi svo ég bað um teppi. Arinbjörn kom að vörmu spori með hreindýrafeld og lagði ofan á mig (öll teppin voru víst í þvotti). Eftir aðeins 5 mínútna kríu reis ég upp við dogg, spurði Arinbjörn hvort hann þekkti vel til Gunnars og verka hans, sem hann sagðist ekki gera, (en hann hefði lesið töluvert eftir Selmu Lagerlöf) og þvínæst mælti ég: "Við skulum lesa alla Fjallkirkjuna í einum rikk. Franziscu finnst of mikið af útlendingum og mönnum ókunnugum verkum Gunnars hafa haft hér búsetu."

Eftir þennan tímamótaupplestur var ei framar reimt á Skriðuklaustri. Um Kjöl veit ég hins vegar ekki.